A institucionalización da arte de rúa como proceso xentrificador

O concello de Vigo vai iniciar un programa de axudas específicas a propietarios de inmóbeis con paredes medianeiras á vista para que se animen a realizar intervencións artísticas nelas. A área de actuación será o centro da cidade co fin de “mellorar” o seu aspecto, converténdoa a través destas intervencións, nun atractivo máis que poida atraer o turismo. Conseguen así revitalizar o espazo urbano e potenciar, ao mesmo tempo, a marca cidade que estase a proxectar de Vigo cara o exterior.[1]

Estas subvencións de erario publico aos propietarios privados de inmóbeis contarán coa premisa de “publicidade”, “concorrencia” e “obxectividade”, polo que as rúas beneficiades serán aquelas que presenten maior tránsito no centro (comercial e turístico) da cidade, estabelecendo xa unha diferencia en recursos cos demais barrios e parroquias de Vigo, moitas delas con grandes necesidades e carencias en infraestruturas sociais. Ademais, formúlase a participación de empresas que poidan patrocinar ditas intervencións artísticas, “ofertando un espazo propio nos murais para deixar patente a súa colaboración”, privatizando máis os espazos públicos neste modelos de cidade neoliberal que están construíndo.

Isto é un claro exemplo de como a arte de rúa é institucionalizada converténdose nun actor clave nos procesos de xentrificación e especulación en barrios degradados i en edificios abandonados (como é o caso de Lisboa e outras cidades con procesos de xentrificación[2]). Non hai que esquecer que o consistorio Vigués ten política cero en canto as intervencións artísticas na rúa, onde a través da “Ordenanza Municipal reguladora da convivencia cidadá e de ocio” do 2009, estabelece multas de entre 300 a 750 euros, estando considerada estas intervencións artísticas como infraccións leves. Deste xeito, o colectivo graffitero que se atopa asoballado a través destas políticas e prácticas de control social, presentan agora un interese por parte do concello co fin de que axuden a “revitalizar” a imaxe de Vigo a través das súas obras, caendo nas lóxicas da hipocrisía do mercado.

Unha vez máis se amosa as continuas políticas que desde o concello estanse a realizar para deseñar unha cidade fachada orientada ao comercio, o consumo e ao turismo, obviándose das necesidades reais e sociais desta cidade.

Intervención na Panificadora [3], onde as políticas de cero de intervención na rúa do concello limparon os murais aos poucos días.

[1]http://www.farodevigo.es/gran-vigo/2014/08/08/concello-propietarios-edificios-centro-decoraran/1072228.html

[2]http://www.farodevigo.es/gran-vigo/2014/08/09/lisboa-referente-cultura-urbana-europa/1072819.html

[3]http://tankollectif.wordpress.com/2013/09/30/vida-e-historias-de-govi-en-aacc2013/

Prensa e criminalización

O grao de criminalización ás veciñxs "senteito" por partes dos xornais da cidade non coñece de límites. Ao parecer é máis preocupante que este colectivo faga uso da praza, a que o concello non destine máis orzamentos en axudas sociais, na ampliación de máis camas no albergue municipal, ou en programas de rúa con traballadorxs sociais. O único importante é a cidade fachada para o turismo e o consumo que o Concello e grupos económicos, coma os hostaleiros (responsábeis de contratos estacionais e precarios) están a proxectar para crear una cidade marca atractiva para o visitante e o consumidor.

Deste xeito, os quen verdadeiramente toman a praza son as mesas e cadeiras das terrazas que privatizan o espazo público, saltándose ademais a normativa de zona acústica protexida mediante o incumprimento dos horarios e da extensión das terrazas nos fins de semana.

Podes ler a nova completa aquí.

Limpeza social na fachada comercial da Porta do Sol e Elduayen

350.000 euros son os últimos orzamentos municipais destinados a remodelación da contorna da Porta do Sol, que segundo o previsto comezará a finais do vindeiro mes de setembro. Este novo plan de rehabilitación ten como obxectivo a remodelación e homoxeneización da fachada comercial de Elduayen, así como o “acondicionamento” da praza da Princesa [1]. A estes proxectos hai que sumarlles a construción das escaleiras mecánicas no tramo da rúa II República , así como a reconstrución por promotoras privadas do arco de Quirós e o edificio en Elduayen 2 (este último cun orzamento de axuda pública de 92.800 euros por parte de Urbanismo) poñendo punto final ao lavado de imaxe deste punto céntrico da cidade [2] [3].

Fachada comercial de Elduayen

O obxecto desta reforma é a homoxeneización da fachada comercial de Elduayen, entre a rúa Abeleira Medéndez e as escalinatas da praza Arguelles. Para esta empresa cóntase co derribo de fachadas e o desmantelamento de dous locais comerciais de titularidade municipal os cales se sitúan fronte as escaleiras que dan acceso a praza de Arguelles. Destes dous locais, soamente un presenta actualmente actividade comercial, o cal será trasladado ao antigo baixo que albergaba o programa Sereos. Deste feito inténtase rehabilitar a fachada que da acceso ao barrio da Ferrería, “dinamizando” e “revalorizando a súa vez o eixo comercial de Elduayen, así como a praza de Arguelles. Pretendese unha vez máis lavar a cara do barrio a partir da súa posta en valor en termos exclusivamente económicos.

Todo isto responde a necesidade, xa fai un ano, do peche do local Sereos por parte do Concello, así como pola presión exercida a través da Asociación de Comerciantes y Empresarios da zona vella, pois a presencia na contorna da Porta do Sol de determinados sectores de poboación que eran usuarixs do programa de axuda social Sereos danaban a imaxe comercial e turística que, tanto o consistorio como as forzas  económicas, queren proxectar para esta zona da cidade. Por outra parte, esquécense por completo da rehabilitación das fachadas das vivendas na rúa Elduayen que presentan un alto perigo pola caida de cascallos, facilitando deste xeito o abandono dos inmóbeis en busca dun inversor privado.

Reforma da praza da Princesa

A reforma da praza da princesa ten como obxectivo ampliar o arbolado, a iluminación, repoñer o pavimento danado, así como a limpeza da fonte de pedra. Pero, é necesaria unha reforma integral da praza da Princesa?  Semella que esta actuación ten un fío de dobre gume, pois coa súa realización preténdese “limpar socialmente” a praza de todos os colectivos en risco de exclusión social que fan uso actual deste espazo público[4] . Deste xeito, durante os meses nos que se vai levar a cabo as obras, veranse na obriga de marchar a outros puntos da cidade tendo como resultado que no volvan á praza unha vez rematadas as obras. Para isto tamén influirá a presencia policial, moi destacada nesta praza e máis cando arriban transatlánticos a cidade, a cal está levando a cabo  un plan de prevención e disuasión exercendo presión e asoballamento a estes colectivos sociais a través das identificacións e multas continuas co obxectivo de que non rolden polo barrio [5] .

[1]http://www.farodevigo.es/gran-vigo/2014/07/29/patrimonio-autoriza-reforma-praza-da/1065766.html

[2]http://www.farodevigo.es/gran-vigo/2013/12/09/arco-quiros-abandonado-durante-tres/929279.html

[3]http://www.farodevigo.es/gran-vigo/2014/07/02/urbanismo-otorga-92800-euros-reforma/1051359.html

[4]http://www.lavozdegalicia.es/noticia/vigo/2013/07/21/temor-plaza-princesa-ante-creciente-deterioro-social/0003_201307V21C5991.htm

[5]http://www.atlantico.net/articulo/vigo/policia-nacional-identifica-diario-113-personas-calle/20140602091555420941.html

As estratexias de rehabilitación comercial do Consorcio Casco Vello

A estratexia dinamizadora do consorcio Casco Vello basease na lóxica capitalista de intervir primeiro na rehabilitación física dos edificios e vivendas do barrio vello para que a continuación teña lugar a rexeneración social[1]. Deste xeito, unha vez rehabilitadas as vivendas produciríase a ocupación destas por novos habitantes de maior poder adquisitivo en comparación cos habitantes previos a este proceso, animando a súa vez aos inversores privados a investir debido á nova posta en valor do barrio. Desta maneira esquécense de forma intencionada de todo proceso de integración dos habitantes e usuarios destes espazos públicos, instando a súa expulsión activa mediante medidas apoiados polo Concello de Vigo (compra de prostíbulos, expulsión do colectivo xitano, peche do local de Sereos, a inexistencia de programas de integración social, etc), pois a súa imaxe e presencia, aos ollos do consorcio, estorba para este proceso de rehabilitación.

O ámbito de actuación máis significativo por parte do Consorcio estase a desenvolver no barrio da Ferrería, zona onde este organismo público está a investir máis orzamento para acadar este fin , favorecendo a posta en valor do barrio e, por ende, a súa revalorización económica e comercial. Xunto a isto, estase a dotar ao barrio de novos usos a través da asignación de edificios público (Novo rexistro da propiedade na rúa Real ou a Oficina de Notificacións e Embargos na Ferrería), así como a rehabilitación de locais comerciais por parte do Consorcio, nos que os seus alugueres presentan un desconto do 50% nos seus dous primeiros anos, así como outras vantaxes económica (como axudas para o acondicionamento dos locais).

Como resultado desta lóxica de rehabilitación no que soamente se ten en conta os beneficios económicos baseados na construción inmobiliaria e obviando, a súa vez, calquera proceso de integración e creación de tecido social, os novos empresarios redactaron un comunicado onde facían pública a súas preocupacións atendendo aos seus intereses. Neste comunicado amosaban a súa preocupación ante o incerto futuro comercial da zona, ademais de que pasado os dous primeiros anos da posta en marcha dos primeiros negocios, os alugueiros pasarían a custar un 50% máis do que están a pagar agora, imposibilitando a viabilidade económica de moitos destes novos negocios [2] [3]. Deste xeito, instan ao Consorcio de prorrogar por máis tempo a redución dos alugueres e a aprobación de todas as iniciativas posíbeis que favorezan o paso de persoas polo rueiro da Ferrería, así como a expulsión de toda actividade de prostitución da zona.  

Todo isto é o resultado de que o Consorcio empregase/utilizase aos novos comerciantes da Ferrería como únicos suxeitos dinamizadores do barrio, facendo nula labor social de integración coa poboación e as actividades previas ao proceso de rehabilitación. Deste xeito enganaron aos novos comerciantes insinuando que “o centro histórico de Vigo ía ser a xoia da cidade”, ademais de crear unha maior diferenciación en canto aos intereses particulares entre os novos comerciantes, os novos veciños e a veciñanza previa ao proceso de rehabilitación, marcada de por si por unha gran fenda xeracional e económica.

[1]http://consorciocascovellodevigo.wordpress.com/2014/06/05/recuperacion-de-los-nucleos-historicos-urbanos_parte-i-reflexiones-generales/

[2]http://www.lavozdegalicia.es/noticia/vigo/2014/07/31/comerciantes-casco-vello-alto-protestan-abandono-barrio/0003_201407V31C19911.htm

[3]http://www.lavozdegalicia.es/noticia/vigo/2014/07/31/pagar-600-euros-mes-cerrar-cuentas-salen/0003_201407V31C19916.htm