luns, 13 de outubro de 2014

Exclusión social no corazón de Vigo

Publicidade co fin de atraer a novos compradores de vivendas na zona vella de Vigo. Este cartaz publicitario, asinado polo Concello de Vigo, Consorcio Casco Vello, Xunta de Galiza e Instituto Galego de Vivenda e Solo, é un exemplo máis das políticas de marketing urbano levadas a cabo por estas institucións no centro histórico da cidade. Estas medidas buscan a rehabilitación e dinamización do barrio a partires de políticas especulativas de compra e venda de vivendas de "carácter social", actuando estes entes públicos como primeiros actores no proceso de rexeneración urbana. Deste xeito participan na nova posta en valor do barrio co fin de animar ao sector privado a investir nel, ademais de crear unha nova subxectividade (grazas a nova posta en valor) que fai aumentar a demanda de persoas interesadas en vivir nel. Como dato significativo tan só 12 vivendas, das 64 vivendas rehabilitadas polo Consorcio ata o de agora, son de aluguer, polo que evidencia o seu fin especulativo e o seu escaso carácter social (unha solución podería ser a creación dun parque de vivendas en réxime de aluguer social). 

Estas políticas de rehabilitación van ligadas a outras políticas de exclusión social e estigmatización cuxo fin último é a expulsión de certos colectivos sociais do corazón de Vigo (xitanos, prostitutas, drogodependentes, senteito, etc). Isto é debido a que a súa presenza, a ollos das políticas neoliberais,  dana a nova imaxe do centro histórico que están a construír, a cal persegue dotar á zona vella de maior potencial turístico e comercial favorecendo os procesos de especulación inmobiliaria. Deste xeito encamiñáronse políticas e medidas que provocaron o peche do local Sereos, a compra de inmobles e prostíbulos por parte do Concello e Consorcio, así como o aumento significativo da presenza policial. Un exemplo desto último atopámolo na praza da Princesa onde as persoas que fan uso da praza vense sometidas a multas e identificacións case diarias. 

Publicidade co fin de atraer a novos compradores de vivendas na zona vella de Vigo.

sábado, 4 de outubro de 2014

Obxectivo Casco Vello: exclusión social e perdida de valor patrimonial

Semella que o barrio vai seguir camiñando cara o turismo, a especulación, o ocio e o consumo como medidas de rehabilitación e dinamización. Aquí temos unha auténtica declaración de intencións onde se esquecen unha vez máis de esixir políticas sociais e de integración veciñal. Todo isto sumado a unha ausencia dun discurso crítico ao urbanismo salvaxe actual, apoiado polas institucións, que está a provocar exclusión social e pérdida patrimonial. 

"Veiga aplaude la futura presencia de la Universidad en O Berbés a través de su Centro de Linguas y asegura que permanecerán atentos al desarrollo del proyecto: "Todo lo que sea renovar y acondicionar es bueno y junto con el edificio del Registro contribuirá a darle vida al Casco Vello". También aboga por el despegue de la urbanización del Barrio do Cura: "Es una obra muy importante y compleja y sería bueno que empezase cuanto antes porque la zona ofrece una imagen que no beneficia a Vigo. Nosotros estaremos pendientes de cómo se desarrolla y de que se cumplan los plazos. El nuevo presidente también tiende la mano hacia el colectivo de comerciantes del Casco Vello"


venres, 26 de setembro de 2014

A cidade é nosa | Xentrificación Vigo

O vindeiro domingo día 5 vaise proxectar, grazas as amigas de Curtopia Vigo, os documentais Ficção Imobiliária e Luz da plataforma Museo De Los Desplazados do colectivo Left Hand Rotation. A partires destas dúas curtas reflexionaremos entre todas sobre os procesos especulativos neoliberais e as políticas de exclusión social que están tendo lugar na cidade de Vigo.

Para máis info da programación do festival e das diferentes proxeccións podedes consultar a seguinte ligazón:

http://curtopia.es/xentrificacion-vigo/

"No sistema neoliberal as cidades convértense en polos especulativos de acumulación de capital e, dese modo, comézase a deseñar o espazo urbano para satisfacer as necesidades que provoca a tercialización do seu sistema produtivo. Estas prácticas traen consigo a exclusión dun amplo abano dos seus habitantes e o aumento, aínda máis, da fenda social existente que provoca o capitalismo.

A través destas dúas curtas do colectivo Left Hand Rotation, quérese reflexionar sobre a conflitividade e precariedade que xorden dos procesos de especulación e xentrificación, entendidos estes como procesos globais que se desenvolven en cada territorio en función das particularidades do mesmo. Ficção Imobiliária achéganos os conflitos sociais e urbanos propios da lóxica capitalista e de como esta entende a cidade. Dun xeito moi acertado, recompila material formado por películas de ficción onde as problemáticas asociadas á cuestión da vivenda aparecen na trama principal ou cruzada con esta. Pola súa banda, Luz amósanos a realidade do barrio histórico da Luz de São Paulo, onde máis do 30% do seu rueiro está baixo a ameaza de demolición debido a novos plans urbanísticos, coa conseguinte expulsión dos seus actuais moradores."




venres, 12 de setembro de 2014

A universidade chega á ribeira de O Berbés.

A Universidade de Vigo rehabilitará tres edificios de O Berbés para instalar a sede do seu Centro de Linguas grazas á cesión por 40 anos realizada polo Consorcio Casco Vello [1]. Esta medida ponse en marcha despois de que fracasara, ante o sector hostaleiro da cidade, o proxecto de construción de pequenos hoteis na ribeira do Berbés [2]. 

O Consorcio Casco Vello amosa unha vez máis a súa incapacidade de promover vivenda e locais comerciais como se comprometera en 2006 (400 vivendas e uns catrocentos locais)[3]. Este organismo só foi quen de promover unha ducia deles, resaltando o carácter de proxecto sobredimensionado e especulativo co que comezou a súa andaina alá no 2005. Con estas políticas, o Consorcio aposta pola saída fácil de entender o barrio como un colector de servizos de carácter xeral e renunciar ao uso residencial a favor dunha extrema terciarización. Un paso máis na lenta agonía do Casco Vello como espazo de encontro veciñal, de integración, de usos diversos e convivencia. 

Deste xeito, o Consorcio adicouse a mercar edificios ruinosos a prezo de mercado, favorecendo descaradamente a propietarios que incumpriron durante décadas o seu deber de conservación, en lugar de expropiar, rehabilitar e ceder en réxime de vivenda protexida de aluguer social. Pero será difícil convencer a alguén de que levar a sede da Universidade ao Casco Vello é unha medida contraproducente. En fin, a estratexia de rexeneración do Consorcio consiste na ausencia de toda estratexia. 

Fachada da Ribeira de O Berbés.

[1]http://www.farodevigo.es/gran-vigo/2014/09/11/universidad-logra-cesion-tres-edificios/1091970.html 

[2] http://www.farodevigo.es/gran-vigo/2014/02/03/consorcio-casco-vello-destinara-seis/959880.html 

[3] http://www.lavozdegalicia.es/hem.../2005/09/07/4049533.shtml

luns, 11 de agosto de 2014

A institucionalización da arte de rúa como proceso xentrificador

O concello de Vigo vai iniciar un programa de axudas específicas a propietarios de inmóbeis con paredes medianeiras á vista para que se animen a realizar intervencións artísticas nelas. A área de actuación será o centro da cidade co fin de “mellorar” o seu aspecto, converténdoa a través destas intervencións, nun atractivo máis que poida atraer o turismo. Conseguen así revitalizar o espazo urbano e potenciar, ao mesmo tempo, a marca cidade que estase a proxectar de Vigo cara o exterior.[1]

Estas subvencións de erario publico aos propietarios privados de inmóbeis contarán coa premisa de “publicidade”, “concorrencia” e “obxectividade”, polo que as rúas beneficiades serán aquelas que presenten maior tránsito no centro (comercial e turístico) da cidade, estabelecendo xa unha diferencia en recursos cos demais barrios e parroquias de Vigo, moitas delas con grandes necesidades e carencias en infraestruturas sociais. Ademais, formúlase a participación de empresas que poidan patrocinar ditas intervencións artísticas, “ofertando un espazo propio nos murais para deixar patente a súa colaboración”, privatizando máis os espazos públicos neste modelos de cidade neoliberal que están construíndo.

Isto é un claro exemplo de como a arte de rúa é institucionalizada converténdose nun actor clave nos procesos de xentrificación e especulación en barrios degradados i en edificios abandonados (como é o caso de Lisboa e outras cidades con procesos de xentrificación[2]). Non hai que esquecer que o consistorio Vigués ten política cero en canto as intervencións artísticas na rúa, onde a través da “Ordenanza Municipal reguladora da convivencia cidadá e de ocio” do 2009, estabelece multas de entre 300 a 750 euros, estando considerada estas intervencións artísticas como infraccións leves. Deste xeito, o colectivo graffitero que se atopa asoballado a través destas políticas e prácticas de control social, presentan agora un interese por parte do concello co fin de que axuden a “revitalizar” a imaxe de Vigo a través das súas obras, caendo nas lóxicas da hipocrisía do mercado.

Unha vez máis se amosa as continuas políticas que desde o concello estanse a realizar para deseñar unha cidade fachada orientada ao comercio, o consumo e ao turismo, obviándose das necesidades reais e sociais desta cidade.

Intervención na Panificadora [3], onde as políticas de cero de intervención na rúa do concello limparon os murais aos poucos días.







Prensa e criminalización

O grao de criminalización ás veciñxs "senteito" por partes dos xornais da cidade non coñece de límites. Ao parecer é máis preocupante que este colectivo faga uso da praza, a que o concello non destine máis orzamentos en axudas sociais, na ampliación de máis camas no albergue municipal, ou en programas de rúa con traballadorxs sociais. O único importante é a cidade fachada para o turismo e o consumo que o Concello e grupos económicos, coma os hostaleiros (responsábeis de contratos estacionais e precarios) están a proxectar para crear una cidade marca atractiva para o visitante e o consumidor.

Deste xeito, os quen verdadeiramente toman a praza son as mesas e cadeiras das terrazas que privatizan o espazo público, saltándose ademais a normativa de zona acústica protexida mediante o incumprimento dos horarios e da extensión das terrazas nos fins de semana.

Podes ler a nova completa aquí.

venres, 8 de agosto de 2014

Limpeza social na fachada comercial da Porta do Sol e Elduayen

350.000 euros son os últimos orzamentos municipais destinados a remodelación da contorna da Porta do Sol, que segundo o previsto comezará a finais do vindeiro mes de setembro. Este novo plan de rehabilitación ten como obxectivo a remodelación e homoxeneización da fachada comercial de Elduayen, así como o “acondicionamento” da praza da Princesa [1]. A estes proxectos hai que sumarlles a construción das escaleiras mecánicas no tramo da rúa II República , así como a reconstrución por promotoras privadas do arco de Quirós e o edificio en Elduayen 2 (este último cun orzamento de axuda pública de 92.800 euros por parte de Urbanismo) poñendo punto final ao lavado de imaxe deste punto céntrico da cidade [2] [3].

Fachada comercial de Elduayen

O obxecto desta reforma é a homoxeneización da fachada comercial de Elduayen, entre a rúa Abeleira Medéndez e as escalinatas da praza Arguelles. Para esta empresa cóntase co derribo de fachadas e o desmantelamento de dous locais comerciais de titularidade municipal os cales se sitúan fronte as escaleiras que dan acceso a praza de Arguelles. Destes dous locais, soamente un presenta actualmente actividade comercial, o cal será trasladado ao antigo baixo que albergaba o programa Sereos. Deste feito inténtase rehabilitar a fachada que da acceso ao barrio da Ferrería, “dinamizando” e “revalorizando a súa vez o eixo comercial de Elduayen, así como a praza de Arguelles. Pretendese unha vez máis lavar a cara do barrio a partir da súa posta en valor en termos exclusivamente económicos.

Todo isto responde a necesidade, xa fai un ano, do peche do local Sereos por parte do Concello, así como pola presión exercida a través da Asociación de Comerciantes y Empresarios da zona vella, pois a presencia na contorna da Porta do Sol de determinados sectores de poboación que eran usuarixs do programa de axuda social Sereos danaban a imaxe comercial e turística que, tanto o consistorio como as forzas  económicas, queren proxectar para esta zona da cidade. Por outra parte, esquécense por completo da rehabilitación das fachadas das vivendas na rúa Elduayen que presentan un alto perigo pola caida de cascallos, facilitando deste xeito o abandono dos inmóbeis en busca dun inversor privado.

Reforma da praza da Princesa

A reforma da praza da princesa ten como obxectivo ampliar o arbolado, a iluminación, repoñer o pavimento danado, así como a limpeza da fonte de pedra. Pero, é necesaria unha reforma integral da praza da Princesa?  Semella que esta actuación ten un fío de dobre gume, pois coa súa realización preténdese “limpar socialmente” a praza de todos os colectivos en risco de exclusión social que fan uso actual deste espazo público[4] . Deste xeito, durante os meses nos que se vai levar a cabo as obras, veranse na obriga de marchar a outros puntos da cidade tendo como resultado que no volvan á praza unha vez rematadas as obras. Para isto tamén influirá a presencia policial, moi destacada nesta praza e máis cando arriban transatlánticos a cidade, a cal está levando a cabo  un plan de prevención e disuasión exercendo presión e asoballamento a estes colectivos sociais a través das identificacións e multas continuas co obxectivo de que non rolden polo barrio [5] .







mércores, 6 de agosto de 2014

As estratexias de rehabilitación comercial do Consorcio Casco Vello


A estratexia dinamizadora do consorcio Casco Vello basease na lóxica capitalista de intervir primeiro na rehabilitación física dos edificios e vivendas do barrio vello para que a continuación teña lugar a rexeneración social[1]. Deste xeito, unha vez rehabilitadas as vivendas produciríase a ocupación destas por novos habitantes de maior poder adquisitivo en comparación cos habitantes previos a este proceso, animando a súa vez aos inversores privados a investir debido á nova posta en valor do barrio. Desta maneira esquécense de forma intencionada de todo proceso de integración dos habitantes e usuarios destes espazos públicos, instando a súa expulsión activa mediante medidas apoiados polo Concello de Vigo (compra de prostíbulos, expulsión do colectivo xitano, peche do local de Sereos, a inexistencia de programas de integración social, etc), pois a súa imaxe e presencia, aos ollos do consorcio, estorba para este proceso de rehabilitación.

O ámbito de actuación máis significativo por parte do Consorcio estase a desenvolver no barrio da Ferrería, zona onde este organismo público está a investir máis orzamento para acadar este fin , favorecendo a posta en valor do barrio e, por ende, a súa revalorización económica e comercial. Xunto a isto, estase a dotar ao barrio de novos usos a través da asignación de edificios público (Novo rexistro da propiedade na rúa Real ou a Oficina de Notificacións e Embargos na Ferrería), así como a rehabilitación de locais comerciais por parte do Consorcio, nos que os seus alugueres presentan un desconto do 50% nos seus dous primeiros anos, así como outras vantaxes económica (como axudas para o acondicionamento dos locais).

Como resultado desta lóxica de rehabilitación no que soamente se ten en conta os beneficios económicos baseados na construción inmobiliaria e obviando, a súa vez, calquera proceso de integración e creación de tecido social, os novos empresarios redactaron un comunicado onde facían pública a súas preocupacións atendendo aos seus intereses. Neste comunicado amosaban a súa preocupación ante o incerto futuro comercial da zona, ademais de que pasado os dous primeiros anos da posta en marcha dos primeiros negocios, os alugueiros pasarían a custar un 50% máis do que están a pagar agora, imposibilitando a viabilidade económica de moitos destes novos negocios [2] [3]. Deste xeito, instan ao Consorcio de prorrogar por máis tempo a redución dos alugueres e a aprobación de todas as iniciativas posíbeis que favorezan o paso de persoas polo rueiro da Ferrería, así como a expulsión de toda actividade de prostitución da zona.  

Todo isto é o resultado de que o Consorcio empregase/utilizase aos novos comerciantes da Ferrería como únicos suxeitos dinamizadores do barrio, facendo nula labor social de integración coa poboación e as actividades previas ao proceso de rehabilitación. Deste xeito enganaron aos novos comerciantes insinuando que “o centro histórico de Vigo ía ser a xoia da cidade”, ademais de crear unha maior diferenciación en canto aos intereses particulares entre os novos comerciantes, os novos veciños e a veciñanza previa ao proceso de rehabilitación, marcada de por si por unha gran fenda xeracional e económica.









domingo, 6 de xullo de 2014

Foto Denuncia contra a especulación e xentrificación na Zona Vella de Vigo


Animámoste a participar nesta campaña colectiva contra a especulación e a xentrificación, enviando fotos (ata o 30 de setembro) deste proceso de transformación económica do barrio para crear entre todas unha exposición fotográfica de denuncia colectiva. 

Podes enviar as fotos a xentrificacionvigo@gmail.com ou ben subíndoas ao facebook e partillalas co perfil de Xentrificación Vigo.

Nos últimos anos, a zona vella de Vigo está a experimentar un proceso de transformación urbana a través da rehabilitación integral de numerosos inmóbeis e locais comerciais. Esta rehabilitación persegue o único fin de dinamizar o barrio histórico en termos económicos, obviando calquera tipo de programa de axuda social específico para a zona vella, barrio que presenta dende fai décadas unha elevada porcentaxe de cidadáns e colectivos cun alto risco de exclusión social. 

Así, o Consorcio do Casco Vello e o Concello está a realizar políticas activas de expulsión de cidadáns co único fin de potenciar a economía e o turismo do barrio, esquecéndose da poboación orixinal que se ve na obriga de marchas a outras zonas da cidade. Ao mesmo tempo, consideran esta nova posta en valor do barrio unha gran oportunidade para especular e fomentar o investimento privado a través das súas actuacións de rehabilitacións, feito que provoca a subida paulatina do prezo das vivendas e dos alugueiros. 

Asemade, unha vez máis pérdese na cidade unha nova oportunidade para decidir de xeito colectivo o tipo de cidade na que queremos vivir, comprendendo o urbanismo e os barrios coma un ben común que non deben caer nas mans dos especuladores.

Artigo no Praza Pública sobre a zona vella de Vigo (coa participación de Xentrificación Vigo)

"Os cascos vellos das cidades semellan ás veces organismos vivos, cuxa saúde depende de múltiples elementos, cunha dimensión física e estética, que se deixa ver no bo estado ou na degradación das vivendas e dos espazos públicos, e unha dimensión social, que depende da calidade de vida dos seus habitantes, e da actividade comercial e humana nas súas rúas e prazas. "

xoves, 19 de xuño de 2014

Por que falar de xentrificación na zona vella de Vigo?

Praza Princesa foto http://www.panoramio.com/user/10647?with_photo_id=91633660
En 2005 fundouse o Consorcio Casco Vello co obxectivo de rehabilitar e dinamizar toda a zona vella de Vigo. Desde a súa posta en marcha estase a producir en todo o barrio, e na súa contorna máis inmediata, procesos de especulación coa conseguinte exclusión e diferenciación social. Este fenómeno lígase directamente ás teorías de márketing urbano propias das cidades capitalistas nun contexto de tercialización das súas economías. Nestes procesos tense en conta unicamente a rehabilitación e dinamización do barrio en termos económicos e estéticos (novas fachadas, edificios, comercio, museos etc.), apostando só por unha economía baseada no turismo, no ocio, ou no consumo dirixido, sen atender as necesidades sociais propias da área. No caso da zona vella de Vigo estas necesidades sociais son moi abundantes, cunha parte dos seus habitantes vivindo en situación de alto risco de exclusión social, xa que o barrio presenta un tecido social e urbanístico degradado por anos e anos de abandono institucional. 

O abandono institucional e económico do centro da cidade tivo lugar nun contexto de expansión industrial como o que viviu Vigo desde os anos 60. Neste período de desenvolvemento industrial o barrio vello non supuña un interese económico para os axentes inmobiliarios e investidores privados, centrados máis na construción de grandes bloques para acoller a novas migrantes que comezaban a traballar nas fábricas da periferia ou do porto da cidade. 


A xentrificación, malia ser un fenómeno global froito das políticas neoliberais aplicadas na ordenación das cidades, débese abordar localmente en función das características socioeconómicas e culturais de cada barrio ou cidade. Por iso, parécenos importante tratar e estruturar aqueles puntos máis representativos para xustificar este proceso na cidade de Vigo, unha cidade industrial cun tamaño relativamente pequeno onde o proceso de tercialización está acontecendo máis amodo que noutras cidades, pero non por iso menos excluínte para as clases máis desfavorecidas (e en estadios máis avanzados do proceso tamén excluínte para a clase media ou para os primeiros novos “colonizadores” do barrio que, por mor do aumento progresivo dos inmóbeis ou dos alugueiros dos locais, se ven obrigados a marchar, situación que deu en denominarse “superxentrificación” na bibliografía de antropoloxía urbana).
Praza constitución foto http://www.vivirgaliciaturismo.com/ruta-por-vigo-en-clave-de-mujer/

- Rehabilitación e especulación: O Consorcio presenta unha gran compoñente especulativa polo feito de que o seu xeito de actuar basease na compra de solares e terreos abandonados co fin de vendelos posteriormente e, así, obter unha plusvalía que será destinada a mercar novos terreos para repetir o mesmo proceso. Este modelo de rehabilitación, que é impulsado por un organismo público, contribúe coa nova posta en valor do barrio, animando a que propietarios e novos axentes inmobiliarios comecen a interesarse en investir alí e na súa contorna. A diferenza do que acontece no Barrio do Cura, onde este proceso especulativo é levado a cabo por axentes privados, é que no resto da zona vella a rehabilitación é impulsada por un organismo público (Consorcio Casco Vello), o cal segue a mesma lóxica capitalista que as empresas asociadas ao proxecto do Barrio do Cura.

- Participación institucional no proceso de especulación: a administración pública (a través do Consorcio) participa como primeiro axente actuante na posta en valor do barrio facilitando a entrada de novos investidores, axentes inmobiliarios e propietarios que comezan a interesarse pola zona co obxectivo de investir nela. Isto causa, de forma directa, a suba de prezos de todos os inmóbeis e terreos do barrio, oportunidade que aproveitan os axentes mencionados anteriormente para mercar, rehabilitar e vender terreos e, en consecuencia, aumenta non só o prezo de vivendas e locais, senón tamén o prezos dos seus alugueiros (na área baixa da Zona Vella xa está acontecendo este proceso). Polo tanto, no contexto dun barrio tan degradado como o da zona vella de Vigo é a intervención pública quen comeza co proceso, provocando un efecto chamada para novos investidores; é dicir, facilítase a posta en valor do barrio para que resulte atractivo á entrada destes actores especulativos.

Como dato significativo, tres anos despois da creación do Consorcio do Casco Vello, os alugueiros e o valor do prezo das vivendas no conxunto da zona vella aumentaron un 150% (artigo Los precios se disparan en el Casco Vello debido a la especulación inmobiliaria, 29/02/2008, La voz de Galicia) polo que entendemos que cada día o barrio presenta un maior encarecemento e, polo tanto, maior fenda social en relación á poboación orixinal. 

A alternativa a estas supostas vivendas de carácter social podería ser un parque de vivendas en réxime de alugamento para aqueles sectores poboacionais cun alto risco de exclusión social en termos económicos. Deste modo, responderíase a unha necesidade real de certas capas poboacionais do barrio. Segundo dita a UE, estas vivendas non poderían custar máis do 30% dos ingresos da unidade familiar, modelo estendido noutros países da UE. 

- Nova posta en valor do barrio: neste sentido podemos diferenciar dúas formas de actuación por parte do Consorcio que son determinantes para a nova posta en valor do barrio, como é o caso do acceso ás vivendas sociais e aos locais rehabilitados polo referido organismo público. Por unha banda, para acceder a unha vivenda social rehabilitada polo Consorcio hai que cumprir unhas certas condicións de idade, de solvencia económica etc. Estes requisitos e mecanismos de adxudicación, que proveñen dunha estratexia de márketing para dotar o barrio dun determinado perfil social, provocan unha selección poboacional encuberta, ao condicionar cales sectores de poboación poden acceder ao barrio (aqueles con certa estabilidade económica) e cales non. 

Con isto non se quere dicir que a nova veciñanza non sexa clase traballadora, non obstante estas persoas presentan un perfil determinado que é seleccionado polo Consorcio en función da súa idade (maioritariamente, entre 25 e 35 anos) e da súa capacidade económica (poden xustificar un contrato fixo ou certa estabilidade laboral); así, ao encadrarse nese pretendido perfil, permítelles optar a estas vivendas “sociais”. Deste xeito, o Consorcio Casco Vello exclúe unha gran parte de poboación que abrangue as persoas sen recursos, persoas adultas en paro con difícil acceso a un posto de traballo ou a mocidade que sofre o paro e a precariedade laboral xuvenil (e que en Galiza está a provocar un novo período de migración masiva). Obsérvase, pois, unha vez máis o nulo interese que teñen a Xunta e o Concello en apostar por políticas activas de emprego, amosando maior interese nos procesos especulativos que nas axudas ou actuacións no eido social.

Tamén é significativo que das 64 vivendas rehabilitadas polo Consorcio, soamente 12 sexan de aluguer, ao contrario do que acontece noutros países cunhas políticas de vivenda social máis amplas. Ademais, non son anecdóticos os casos de desafiuzamento por débeda, executados por empresas públicas de vivendas, unha vez que os novos ocupantes, debido a situacións inesperadas de desemprego, deixan de poder pagar a hipoteca ou o alugueiro. Por outra parte, a estratexia de asignación dos novos locais rehabilitados actúa de filtro para lograr o tipo de barrio que desde o Consorcio se pretende proxectar comercialmente. Así, apóstase por unha política de dinamización baseada no ocio e no consumo dirixido, con tendas moi especializadas ou cun toque de certa compoñente do que eles consideran “chic”.

Outra das estratexias de dinamización executadas polo Consorcio e o Concello consiste na edificación de museos, centros de interpretación e inmóbeis públicos (como o edificio de facenda de notificacións e embargos ou o rexistro da propiedade) co obxectivo de aumentar o tránsito polo barrio e, dese modo, favorecer o consumo, a súa nova posta en valor e a creación dun novo tecido social. Co exposto non se quere criticar a creación dese novo tecido social no barrio, senón o feito de que todo este proceso de planificación urbanística coa construción destas novas infraestruturas, responde a intereses económicos e políticos; deriva dunha nova conxuntura de crecemento no barrio, a cal é promovida polas institucións nun contexto de tercialización incipiente da economía da cidade. 

Un aspecto criticábel deste proceso de rehabilitación é a cantidade de orzamentos que se está a investir nesta nova posta en valor do barrio deixando de lado as políticas, as axudas de emerxencia ou os programas de integración social. De executarse este proceso de rehabilitación máis aló das motivacións económicas, o primeiro que cómpre ser feito na zona é un programa de integración social para dar atención aos diferentes colectivos que habitan o fan uso do barrio.

- Lavado de imaxe do barrio e expulsión de certos colectivos sociais: entendemos que existe un proceso de xentrificación debido á expulsión e exclusión de certos colectivos sociais do barrio co obxectivo de lavar a imaxe deste e facer máis atractiva a entrada de capital para dinamizar a zona en termos económicos e turísticos. Deste xeito, o Consorcio e o Concello están levando a cabo a compra de todos os prostíbulos da zona da Ferrería para botar de alí as prostitutas, sen atender as súas necesidades básicas ou sen lles ofreceren unha alternativa real á súa situación. Por outra banda, o Concello pechou o local do programa Sereos, na rúa Elduayen, desprazando os seus usuarios fóra do barrio. Esta decisión foi tomada debido á presión exercida por comerciantes e hostaleiros da zona. 
Protesta polo peche do programa Sereos
Outro dos colectivos expulsados foi o dos xitanos a través da compra directa dos edificios onde vivían. Unha medida integradora entre os diferentes colectivos do barrio sería un aumento de traballadores e educadores sociais a nivel de rúa co fin de atender as necesidades básicas dos grupos cun maior risco de exclusión social. Ao dito, cómpre engadir os anos e anos de abandono institucional deste barrio tradicionalmente obreiro que provocou a lenta marcha durante décadas dos seus habitantes incapaces de acometer eles mesmos as reformas das vivendas e mudándose a pisos nos novos barrios que se edificaban na periferia de Vigo. Este abandono provocou a desvalorización progresiva dos inmóbeis e a degradación do tecido social do barrio até a situación actual de revalorización.

- Aumento do control e vixilancia policial a certos sectores de poboación: o aumento da presenza policial é notábel na zona e máis visíbel nos días que arriban transatlánticos á cidade e centos de turistas percorren as rúas do barrio. Como recollía o xornal Atlántico o pasado 2 de xuño[1], existe por parte da policía nacional un plan de prevención e disuasión para rehabilitar e recuperar zonas degradadas, exercendo presión e asoballando a colectivos sociais a través das identificacións e multas continuas co obxectivo de que estes non rolden polo barrio. Deste xeito, co aumento do control policial e mediante novas nos xornais que criminalizan diariamente a certos colectivos da cidade, conséguese crear un ambiente de inseguridade ficticia co fin de que sirva de pretexto e así poder xustificar plans de rehabilitación e, por conseguinte, as expulsións destes cidadáns do barrio; alén diso, propicia a creación dunha opinión pública favorábel a todo este proceso de rehabilitación onde non son cuestionábeis outros xeitos de actuación.


mércores, 4 de xuño de 2014

Concentración o xoves 05/06/14 nas obras das escaleiras mecánicas polo peche de Sereos


O grupo IMÁN convoca unha concetración o xoves 5 ás 11h00 da mañá diante da obra das escaleiras mecánicas da rúa Segunda República.

Co acto queren denunciar a incoherencia do Concello de Vigo, facilitando a calidade, a comodidade e o confort cunhas escaleiras mecánicas ao mesmo tempo que se maltrata aos centos de usuarios do extinguido Programa SEREOS, expulsándoos do barrio.


Agardamos a vosa presenza!




sábado, 3 de maio de 2014

Especulación vertical no Barrio do Cura


O proxecto inmobiliario do Barrio do Cura, levado a cabo pola promotora Karpin & Asociados, responde unicamente a un proceso especulativo de interese privado que conta co beneplácito público tanto da Xunta como do concello de Vigo. A promotora xa ten todos os vistos e praces e o proxecto está avaliado polo informe da Dirección Xeral de Patrimonio Cultural ‒informe de impacto ambiental da Consellería de Medio Ambiente e pola Xerencia Municipal de Urbanismo do Concello. A promotora prevé a construción de 350 vivendas e dun centro comercial de 12.000 m2, cuxas obras poderán iniciarse xa legalmente en calquera momento, unha vez remataren os acordos entre os bancos acredores e os investidores privados. [1],[2]e[3]

O Barrio do Cura atópase nun lugar privilexiado, xa que ocupa un espazo central na cidade de Vigo, outorgándolle un gran valor engadido ao terreo. Ademais, atópase ao carón da zona vella e do porto de transatlánticos, polo que complementa o proceso especulativo de rehabilitación que está tendo lugar no resto da zona vella da cidade. 

No Barrio do Cura non hai en si mesmo un proceso de xentrificación e rehabilitación das vivendas, senón que este plan urbanístico é causa dun proceso de especulación e boom inmobiliario que non responde ás necesidades reais da sociedade viguesa. A súa construción provocaría a revalorización e o aumento do valor das vivendas circundantes, incrementando deste xeito o prezo das vivendas e dos alugueiros no resto da zona vella e, isto, á súa vez, agudizaría o proceso de xentrificación e revalorización das vivendas en toda a zona.

Toda esta deriva especulativa no centro da cidade pode servir para cuestionarmos outras formas de facer cidade, formas onde exista unha maior participación cidadá e onde a recuperación dos espazos públicos sexa o factor principal. Tendo en conta que en Vigo existen máis de 18.000 mil vivendas baleiras[4], a construción de 350 no Barrio do Cura non responde a unha necesidade real da cidade, senón que unicamente responde a un proceso especulativo onde a veciñanza do barrio non participa activamente na toma de decisións. Unha vez máis todos estes plans urbanísticos son decididos polas promotoras, as construtoras e os grupos de investimento, cuxo único fin é o seu beneficio privado en detrimento dos intereses comúns da cidadanía. 

Á súa vez, a construción dunha gran superficie de compra contradí a imaxe comercial do barrio vello que o Consorcio está a deseñar, pois este organismo está favorecendo a chegada ao barrio de pequenos negocios locais moi especializados (a rúa Abeleira Menéndez é un claro exemplo). Polo tanto, a apertura dun centro comercial provocaría na área un polo de atracción do consumo que desfavorecería o pequeno comercio, tanto o novo que se está instalando no barrio como o comercio máis tradicional ou menos especializado. Alén diso, ao situarse tan preto do centro comercial A Laxe, deixa claro unha vez máis o modelo de negocio de gran superficie que se quere impoñer no centro da cidade. 

Ao mesmo tempo, a construción de pisos de até 7 andares racha literalmente a integración urbanística e paisaxística dentro da contorna do barrio vello, aspectos que están sendo moi considerados en todo o proceso de rehabilitación nas actuacións levadas a cabo, tanto polo Consorcio como polos particulares, no resto da zona vella de Vigo.

Tendo en conta a falta de espazos verdes na cidade e a gran cantidade de pisos baleiros existentes, podería propoñerse como alternativa habilitar un parque na zona central do barrio do Cura ou dotar o terreo de hortas urbanas ‒proxecto en marcha dende a ocupación das leiras do barrio en 2011‒ posibilitando unha ampla participación cidadá. Este proxecto hortícola facilitaría grupos de consumo  permitindo achegar e fortalecer as relacións veciñais e favorecendo o autoconsumo, escapando así da lóxica do capitalismo máis feroz. Tamén se poden crear espazos comunais nos edificios abandonados a rehabilitar, como por exemplo, centros sociais para o barrio, centros de saúde, bibliotecas, ludotecas para as crianzas, auditorio ao aire libre etc. Deste modo, converteríase o centro da cidade nun espazo verde e de encontro, salvando á súa vez o patrimonio material e inmaterial, pois non hai que esquecer que os terreos do Barrio do Cura estiveron sempre ligados ao cultivo que fornecía a cidade de Vigo. Crearíase, pois, un espazo comunitario, verde e cunha ampla participación da veciñanza, salvando o Barrio do Cura das masas de formigón que a empresa promotora Karpin & Asociados, co visto e prace do Concello, quere construír cun único fin especulativo para o seu beneficio privado.

Queremos parques e non pisos de sete andares!!


Ligazón de interese:









venres, 2 de maio de 2014

O márketing da "Ferrería guai"

Un exemplo claro de marketing urbano atopámolo no barrio da Ferrería co roteiro programado para o vindeiro 3 de maio chamado: "O Barrio Alto: historia, arte, arquitectura." 

É particularmente salientábel como se proxecta, dende os intereses económicos e políticos, a idea de barrio vivo, cheo de arte e boa arquitectura creando unha imaxe do barrio lista para ser consumida, obviando a realidade social de todas as habitantes que aínda viven nos edificios non rehabilitados ou a expulsión das prostitutas, que polo feito da súa profesión xa non reciben o trato humano que tamén precisan. Todo isto mudando o nome de Ferrería polo de Barrio Alto como estratexia de marketing para non asociar o novo “barrio das artes" coa imaxe de "abandono" da zona destas ultimas décadas por parte das institucións e propietarios.

mércores, 30 de abril de 2014

Documental “Bye Bye Barcelona”

Compartimos o interesante documental Bye Bye Barcelona sobre a presión que exerce o turismo de masas na cidade de Barcelona e como este provoca a tematización dos seus barrios máis singulares, dando lugar a un proceso de xentrificación neles. 

Aínda que as diferenzas entre a cidade Condal e Vigo son moi notábeis, o documental vén ben para exemplificar as consecuencias sociais que provocan as políticas dos concellos neoliberais onde soamente tense en conta os factores económicos e onde non existe unha participación directa na toma de decisións por parte da veciñanza, desatendendo deste xeito os intereses comunitarios e de ben común. 

Un claro exemplo está acontecendo no barrio vello de Vigo, onde as políticas de rehabilitación e dinamización do concello e do consorcio encamíñanse para crear unha marca de cidade que poida venderse ao turismo e ao consumo, onde prima máis na toma de decisións a presión que exercen as asociacións de empresarios e comerciantes, que as necesidades reais de atención social para determinados sectores da poboación que viven nel, como é o caso das prostitutas, os senteito ou os drogodependentes que ficaron fora do barrio co peche do local do programa Sereos. 

Deste xeito conseguen revalorizar o barrio en termos económicos dentro da dinámica neoliberal imposibilitando o acceso a vivenda a gran parte da poboación, polo que se provoca a xentrificación de toda a área, expulsando así a parte da súa poboación e substituíndoa por outra de maior poder adquisitivo.


“Bye Bye Barcelona" é un documental acerca da cidade e a súa relación co turismo, acerca da difícil convivencia entre Barcelona, barceloneses e o turismo e os turistas. É un documental que expón, da man dalgúns dos seus moradores, os graves efectos que o turismo masivo ten na cidade condal. 

Barcelona non é unha gran metrópolis, pero pode presumir de ser a cuarta cidade con maior turismo na Europa tras tres grandes capitais como Londres, París e Roma. O seu porto é o que máis cruceiros recibe de Europa e do Mediterráneo. Os Barceloneses viron como, escasamente unha década, a cantidade de turistas triplicouse e ao economía xirou ate o servizo turístico e explotando un patrimonio construído por xeracións anteriores.

A ninguén se lle escapa que o turismo é unha fonte de ingresos enorme para Barcelona e para algúns dos seus cidadáns, que non ten reparo en traer cada vez máis turistas sen pensarse nas graves consecuencias que elo conleva. Perdéronse espazos emblemáticos da cidade a favor dun turismo masivo, que cada vez desgasta e ocupa máis. A espazos perdido como a a Rambla, o Barri Gòtic ou o Born, ultimamente uníronse a Barceloneta, Sagrada Familia, ou o Parc Güell, cuxa esaxerada explotación levou o seu peche sen atender aos desexos do seu doador.

Realmente vale perder todo isto?”

luns, 28 de abril de 2014

Rehabilitación ou especulación?

Este area será renovada para unha "mellor" clase de xente 

Na zona vella de Vigo temos un proceso exclusivamente de rehabilitación ou un proceso de rehabilitación ligado á especulación i expulsión de cidadáns? Non hai que esquecer que dende o consorcio e dende o concello estanse a aplicar políticas activas de expulsións de cidadáns do barrio sen ofrecerlles unha alternativa real, como é o caso das prostitutas, dos xitanos e dos drogodependentes co peche do programa Sereos, ademais de todas as persoas que por mor da subida dos prezos da vivenda veranse obrigadas a mudarse a outros barrios da cidade. En definitiva, semella que a administración, os poderes económicos e os medios de comunicación pensan en rehabilitación e dinamización exclusivamente en termos económicos con accións orientadas á elitización do barrio, ao turismo de masas e ao consumo dirixido, obviando todo tecido social, ocio non mercantilista ou da participación cidadán na toma de decisións sobre o devir do barrio. Aquí deixamos unhas novas para repensarmos o que se está a facer no barrio:



luns, 7 de abril de 2014

"Malpaís" Fanzine de crítica Lugareña


Nesta nova entrada recomendámosvos a lectura de Malpais #1, o fanzine de crítica lugareña, que pretende ser un arma para repensarmos e defendermos dende os lugares e territorios que habitamos no noso cotiá. Deste xeito, a través do seu contido, fai unha critica ao sistema de desenvolvemento sen límites no que vivimos e que leva consigo á destrución do territorio e a ordenación de políticas territoriais e urbanísticas que unicamente actúan baixo intereses especulativos, afastándonos cada vez máis da toma de decisións horizontais e participativas nos lugares que habitamos. Políticas e decisións duns poucos que soamente aumentan a fenda social e axudan a desnaturalizar a concepción do territorio e da identidade.

En especial, queremos recomendarvos os artigos “La muerte de la calle en la ciudad actual. Tres paseos por el Pau de Vallecas” e “Lavapiés frente a la gentrificación”, nos que se analiza a evolución e perdida de cohesión social nas cidades actuais e os procesos de xentrificación e de loitas de resistencia exemplificados no barrio de Lavapiés. 

Deixámosvos a ligazón ao fanzine aquí:


Contenidos del nº1 de Malpaís (108 páginas, b/n, 4€)
[4] Deseo por igual…
[5] Sermón de presentación 
[8] Rodea el Manifestódromo 
[10] La muerte de la calle en la ciudad actual. Tres paseos por el Pau de Vallecas 
[24] Vivan las mercerías 
[29] Lavapiés frente a la gentrificación 
[44] Okupa tu plaza 
[46] Ordenanza cívica de Granada. La ciudad como cárcel vecinal y decorado exclusivo para el consumo turístico 
[55] Turismo industrial y consumo de lugares exóticos 
[68] Cantos de poder en la Amazonía. Los anen, una relación de wakán a wakán 
[73] Canto para llamar al Ajutap Martín, el molinero de Villamayor de Campos 
[74] La revuelta de las cabañas 
[79] Para construir una cabaña 
[81] Alrededor de una hoguera imaginada. Conversaciones en pueblos okupados de Navarra 
[99] Avisos y Reseñas 
[100] Breves lazos de memoria. Dorita y la manifestación relámpago 
[103] Algunas luchas activas en defensa del territorio en el estado español 
[108] Sopa de alegrías

xoves, 27 de marzo de 2014

Sobre o Centro Galego de Fotografía en Vigo


Os orzamentos municipais deste ano 2014 teñen prevista unha nova partida de 348.000 euros para comezar, no vindeiro mes de marzo[10], coa segunda fase de actuación do Centro Galego de Fotografía. Cómpre lembrar que esta obra está parada por falta de orzamento desde xa hai dous anos, época na que rematou a primeira fase da construción do edificio, financiada cun millón de euros polo Ministerio de Cultura. Esta segunda actuación do centro vai destinada ao acondicionamento e instalación de interiores no edificio (revestimentos, falsos teitos, pavimentos, carpintería, electricidade, fontanería, pintura etc). Por outra banda, non hai data fixa para a súa reapertura e o seu equipamento de contido queda por definir, aínda que o máis seguro é que se instale nel o arquivo Pacheco, Ksado e os fondos das Fotobienais celebradas en Vigo[11] [12].

A decisión de emprazar o Centro Galego de Fotografía na zona vella responde a unha estratexia de márketing urbano, potenciado por parte das institucións e cuxo fin último é dotar de diversas infraestruturas culturais que convertan a zona vella nun referente para o turismo na cidade de Vigo. Deste xeito, asegúranse a chegada de visitantes á cidade e ao barrio co obxectivo de dinamizar a zona economicamente. Isto, á súa vez, fai que a área resulte atractiva á entrada de capital privado nela, debido ao potencial de capital simbólico que supón que unha zona sexa transitada por turistas. Agardemos que non se converta nunha mole cultural de formigón máis, como a Casa das Palabras de Samil ou o Museo do Mar de Vigo.


Ligazóns de referencia:





xoves, 20 de marzo de 2014

Reforma do Mercado do Berbés


Desde o pasado mes de xullo de 2013 está en marcha a remodelación integral do mercado do Berbés. O obxectivo é a dinamización economica deste inmóbel, dado o seu alto potencial turístico por atoparse ao carón do porto de transatlánticos. Esta actuación adxudicouse o ano pasado por 1,7 millóns de euros á empresa Construcciones Ramírez e destináronse, dos orzamentos municipais de 2014, uns 850.000 euros co fin de rematar a segunda fase da obra, a cal comeza no mes de marzo. Dese modo, quedan pendentes 100.000 euros dos 500.000 que se dedicaron no ano 2012. O proxecto conta, ademais, cuns 300.000 euros de reserva, o que fai un total de 1,7 millóns de euros de diñeiro público que irá destinado a fomentar a chegada de investidores privados ao mercado do Berbés.[6][7]

Esta actuación está encamiñada principalmente á remodelación do segundo andar e da cuberta do mercado. No segundo andar preténdese impulsar a chegada de locais de restauración (aínda que nun primeiro momento se quixo destinar a produtos delicatessen). A cuberta do mercado preténdese retirar para instalar nesa área unha cafetería con terraza-miradoiro á ría. Este proxecto desatou a contestación por parte da veciñanza do barrio pois, non só se eleva nun andar máis o mercado (gañando a edificación catro metros máis de altura e pechando máis Vigo ao mar), senón que ademais se están a implantar máis locais de ocio nunha zona acusticamente protexida, precisamente protexida do ruído nocturno dos locais[8]). 

Á súa vez, o primeiro andar destinarase á venda cun total de 35 postos, mentres que o baixo será para a carga e descarga e, posibelmente, aínda que non é definitivo, para a instalación dun supermercado.

En total, o mercado ten 4.850 metros cadrados de superficie repartidos entre o baixo, o primeiro e o segundo andar, mais a cuberta. Isto supón unha boa superficie coa que especular e facer negocio no centro da cidade ao carón do porto de transatlánticos. Non hai que esquecer que o mercado do Berbés se atopa moi preto do actual centro comercial da Laxe, polo que a oferta e demanda deste tipo de ocio e restauración xa están cubertas no barrio. É dicir, non constitúe unha verdadeira demanda da veciñanza da zona vella (agás no caso dos supermercados, xa que o barrio non conta con ningún), senón que a súa remodelación responde a intereses empresariais e especulativos. Desta forma, quérese impulsar un eixe comercial destinado ao turismo en todo o Berbés, que abranguería desde o porto de transatlánticos, pasando polo centro comercial da Laxe e o mercado do Berbés, até a Ribeira do Berbés, coa construción de seis hoteis de pequeno tamaño e con “encanto”[9]. 


Ligazóns de referencia:




mércores, 12 de marzo de 2014

Escaleiras mecánicas na rúa da II República


Nos novos orzamentos municipais deste ano xa se atopan incluídos os destinados á construción do primeiro tramo de escaleiras que unirá, nun futuro, a Porta do Sol coa rúa Menéndez Abeleira co obxectivo de que “o Casco Vello reviva coa cidade”[1]. A obra constará de dúas fases de construción: a primeira fase de actuación iniciarase no mes de marzo e contará cun orzamento de 402.000 euros (dun total de 1,2 millóns para todo o proxecto) unindo deste xeito a Porta do Sol coa rúa de Cruz Verde, salvando así un desnivel de 10 metros. Estas escaleiras serán descubertas (ao contrario do que se planeaba nun primeiro momento) e só de subida[2]. O que non se entende moi ben é a funcionalidade e accesibilidade coa que, supostamente, se quere dotar o barrio con esta nova infraestrutura, xa que a accesibilidade para persoas con mobilidade reducida queda excluída ao tratarse de escaleiras só de subida, tendo que empregar as escaleiras convencionais para a baixada do mesmo tramo. 

Outro dos motivos para opoñerse a esta obra, e que os medios parecen esquecer, é o alto custo de mantemento que ocasionará ter en bo estado unhas escaleiras mecánicas que, lembremos, se atoparán ao aire libre e baixo a choiva. Un exemplo desta dilapidación económica atopámolo na zona vella de Gazteiz, lugar que o Concello de Vigo tomou como referencia para esta actuación e onde as amigas de “La gente rula” ̶ plataforma veciñal crítica contra os procesos de especulación e xentrificación ̶ dán conta do alto custo de mantemento e ineficacia que supuxo a instalación de ramplas mecánicas no seu barrio a través do seu blogue[3].

Se o obxectivo final por parte do concello é o de mellorar a accesibilidade coa dotación de infraestruturas funcionais no barrio, nese caso o consistorio podería financiar, xunto co monopolio que ten a empresa Vitrasa, o bus eléctrico que comezou a súa andaina no barrio en maio de 2011. Dito bus pechou o seu servizo tres meses despois debido, segundo o concello, aos altos custos económicos que causou a carencia de usuarios[4]. Esta falta de rendibilidade mudaría cun bo trazado da liña e con políticas de incentivo do uso do transporte público; ademais, cómpre ter en conta, que non se trata dun barrio cunha densidade de poboación alta, polo que o número de usuarios sería menor que noutros barrios da cidade. Por outra parte, como ben común que é o transporte público, enténdese que non fai falla obter beneficios económicos a partir deste e, á súa vez, haberá liñas mais rendíbeis que permitirán o funcionamento doutras liñas de menor rendibilidade pero que cumpren, igualmente, coa súa función de servizo social para parte da veciñanza dun barrio. 

Outras das iniciativas para mellorar a accesibilidade do barrio é a colocación de bicicletas eléctricas públicas que permitan a mobilidade entre as diferentes partes da zona vella. De feito, o concello mercou no ano 2011 oito bicicletas eléctricas para tal fin, as cales nunca se chegaron a implantar, achacándoo ao cesamento dos coidadores do barrio e ao feito de non ter aprobada a ordenanza de prezos públicos para o seu aluguer. Desta maneira, as oito bicicletas levan, desde marzo de 2011, no aparcadoiro de Policarpo Sanz agardando a que unha empresa concesionaria amose interese por ofrecer o servizo; iso si, despois de se mercaren con diñeiro público[5]. Polo tanto, destes dous xeitos estariase a dar un servizo eficaz de mobilidade e accesibilidade á poboación residente no barrio.

En resumo, enténdese que a construción deste tramo de escaleiras mecánicas responde a un interese e a un intento de “modernizar” e lavar a imaxe do barrio antigo para o turismo, máis que de dotar de infraestruturas que ofrezan, de verdade, unha función social de mellora na accesibilidade dos residentes do barrio ou do resto da veciñanza viguesa. Tendo en conta que xa existen as infraestruturas para o bus e as bicicletas (e que ambos están agardando en cadanseus aparcadoiros), todas as políticas do concello para mellorar a accesibilidade na zona vella deberían ir orientadas nestas dúas actuacións e non malgastando o diñeiro en dotacións, como son as escaleiras mecánicas, que non responden a unha demanda real e necesaria por parte da veciñanza de Vigo.

Ligazóns de referencia: